تاثیر مسائل سیاسی و اقتصادی ترکیه بر روی شرکت های تولید پوشاک این کشور

چگونه چشم انداز سیاسی و اقتصادی ترکیه می تواند بر شرکت های پوشاک تأثیر بگذارد؟

ترکیه دارای یک بخش تولید پارچه و پوشاک بسیار قدرتمند است که می تواند برای شرکت هایی که به دنبال مکان های جدید برای منابع تولید می باشند جذاب باشد. اما هنگام بررسی ادغام تولید کنندگان ترکیه در زنجیره تأمین ، باید عوامل جدی سیاسی و اقتصادی مورد توجه قرار گیرد.

ترکیه می تواند مکانی جذاب برای تولید پوشاک و کالاهای نساجی باشد. این کشور در یک محل مهم بین اروپا و آسیا قرار دارد و خطوط سیاسی ، اقتصادی و جغرافیایی را در هم می گذارد. نزدیکی ترکیه حتی به ۲۲۰۰ کیلومتری از استانبول تا برلین ، نزدیکی ترکیه به اتحادیه اروپا و عضویت در اتحادیه گمرک به عنوان یکی از جذاب ترین ویژگی های آن عمل می کند.

نرخ مالیات شرکت ها در حال حاضر ۲۲ درصد ، سه درصد پایین تر از دو رقبای برتر صادر کننده پوشاک ، چین و بنگلادش است. ترکیه در تلاش برای ایجاد هر چه جذاب تر تجارت و سرمایه گذاری است، به همین دلیل روند کار ساده شده است.

بنابراین به طور متوسط ​​حتی هفت روز زمان نمی برد تا بتوانید در ترکیه تجارت خود را آغاز کنید. حتی دولت مجموعه ای از مشوق ها را برای تقویت و گسترش صنعت تولید در نظر گرفته است.

آیا تهیه منابع از ترکیه ارزش آن را دارد؟

نزدیک به ۵۳،۰۰۰ کارخانه با داشتن نیروی رسمی تقریباً یک میلیون نفر ، هر ساله ده ها میلیارد دلار پوشاک و کالاهای نساجی تولید می کنند. در حقیقت ، در سال ۲۰۱۷ ترکیه ۱۴.۸ میلیارد دلار پوشاک صادر کرد که شامل لباس ورزشی است. اکثریت قریب به اتفاق – ۷۳٪ – این کالاها به اتحادیه اروپا صادر می شوند.

با وجود این چهره های قدرتمند ، ترکیه با چالش هایی روبرو است. در مواجهه با این چالش ها ، کسب و کارها باید از خود بپرسند ، آیا ترکیه هنوز ارزش آن را دارد؟

هزینه های کار یک نقطه ضعف رقابتی است

گرچه ترکیه فرماندهی نیروی انسانی قابل توجه و ماهر را دارد ، اما هزینه نیروی کار در مقایسه با سایر نقاط مهم تولید تقریباً ۵۵۰ دلار در ماه است. ترکیه تلاش می کند با دستمزدهای کم ماهانه در کشورهایی مانند بنگلادش (۶۵ دلار) ، چین (۱۵۰ تا ۲۷۵ دلار) ، پاکستان (۱۰۰ دلار) و ویتنام (۱۱۴ – ۱۶۶ دلار) رقابت کند. این یک عامل اصلی برای چنین صنعت پر فشار کار است ، جایی که محاسبه شده است که نیروی کار می تواند تا ۳۰ درصد هزینه ها را به خود اختصاص دهد.

اما ممکن است تفاوت در هزینه های کار بین ترکیه و کشورهای رقیب در حال کاهش باشد ، در حال حاضر فشارهایی در هر دو کشور بنگلادش و ویتنام وجود دارد که حداقل دستمزد کارگران را به ترتیب ۱۹۲و ۸ درصد افزایش دهند. این در حالی است که دستمزدهای ماهانه در چین طی یک دهه گذشته ۱۸۸٪ افزایش یافته است.

ورزش و مد قربانی سیاست هستند

تولید ترکیه در یک فضای سیاسی پرتنش فعالیت می کند. اگرچه ترکیه در طول ۱۵ سال گذشته به دنبال ادغام کامل در اتحادیه اروپا بوده است ، اما پیشنهاد آن در سالهای اخیر به دلیل عدم رعایت معیارهای لازم متوقف شده است. مشاغل باید مواظب باشند که پیش از سیاست در ترکیه پیش بروند ، زیرا به دنبال گسترش یا حفظ فرایندهای منابع در این کشور هستند.

یک برنامه اقتصادی برای آینده تولید ترکیه

با این وجود ، علیرغم هر مسئله ای که ممکن است وجود داشته باشد ، ترکیه به دنبال حفظ و افزایش لبه رقابتی خود از طریق توسعه و سرمایه گذاری است. هدف اصلی در لیست ترکیه دستیابی به صادرات ۵۰۰ میلیارد دلاری و تولید ناخالص داخلی ۲ ترلیون دلار تا سال ۲۰۲۳ است. به عنوان بخشی از این طرح ، ترکیه در صدد است تا چندین سرمایه گذاری و پیشرفت برای افزایش رشد خود انجام دهد.

یکی از اهدف اصلی، زیرساخت ها است. ترکیه قصد دارد ۱۳ هزار کیلومتر راه و ۱۲ هزار کیلومتر راه آهن جدید را نیز به آن اضافه کند تا حمل و نقل آسان تری داشته باشد. همچنین برنامه هایی برای افزایش تعداد مراکز لجستیک از ۸ به ۲۱ برای مدت مشابه در نظر گرفته شده است. در اینجا امید به حداکثر رساندن میزان صادرات کالا به اتحادیه اروپا به عنوان روشی برای تلاش و کاهش هزینه های بالاتر نیروی کار است.

راه دیگر که ترکیه به دنبال افزایش ارزش صادرات است با افزایش میزان مواد تخصصی تولید شده و همچنین افزایش کیفیت کلی کالاهای نساجی است. دولت ترکیه مجموعه ای از مشوق های اقتصادی را برای تشویق تحقیقات و توسعه بیشتر از طریق کمک های مالی و یارانه ای با هدف هزینه ۱.۸٪ تولید ناخالص داخلی در تحقیق و توسعه تا سال ۲۰۱۸ و به ۳٪ تا سال ۲۰۲۳ اختصاص داده است.